Po wyjęciu karty z opakowanie wywarła ona na mnie korzystne wrażenie. Jest ona długa, czarno-grafitowa ze złotymi akcentami i masywna. Niestety jej rozmiar szybko okazał się dla mnie problemem. Wstępnie planowałem umieścić ją w najwyższym gnieździe, nad kartą graficzną, ale kolidowała ona z pamięciami ram, wiec warto mieć to na uwadze. Później już wszystko poszło z górki. Instalacja sterowników nie sprawiała problemów. Po instalacji chciałem sprawdzić czy wszystko ok. Wzmacniacz podpinam do gniazda S/PDIF, uruchamiam Foobara i … nic. Szczęśliwie wystarczyła chwila zabawy w oprogramowaniu od Asusa i Windowsie, i dźwięk jest. Gniazda cyfrowe nie powinny wpływać na jakość dźwięku, i w tym wypadku się to potwierdza. Nie odczułem żadnych zmian względem Xonara XD.

Po dojściu do ładu z oprogramowaniem nadszedł czas na przetestowanie wzmacniacza słuchawkowego. Testy skupione zostały na 2 dziedzinach: gry i muzyka. Wykorzystane gry to Battlefield 3 i beta Hardline, GTA IV oraz League of Legends. Muzycznie skupiłem się na klasycznej, rocku i heavy metalu oraz jazz. Szybko się okazało, że słuchawki Grado SR-60 nie stanowią wyzwania dla Essence’a. Karta bez problemu napędza te słuchawki i sądzę, że dałaby radę dużo droższym modelom.

Odsłuch w grach przebiegł zgodnie z oczekiwaniami. Pozycjonowanie dźwięku, które jest istotne przy grach FPS i wielokrotnie daje nam to przewagę nad przeciwnikiem, jest wzorowe. Scena jest bogata, nie zlewa się. Przejdźmy do meritum, czyli testów w muzyce. Będzie ciekawie, ostatecznie karta jest dla wymagających audiofili. Na pierwszy ogień idzie muzyka klasyczna, a dokładniej symfonie Beethoven’a grane przez Osmo Vänskä & Minnesota Orchestra. Zamykam oczy i odpływam. Wszystko brzmi pięknie, każdy instrument idealnie słyszalny, a jednocześnie tworzący idealną harmonię z pozostałymi. Nic tylko słuchać. Oprócz Beethoven’a słuchałem jeszcze Mozart’a, Tchaikovsky’ego, Brahms’a, a na zakończenie dorzuciłem Can Can’a od Offenbach’a. Karta wszystko dzielnie znosiła i dawała więcej niż byłem gotów wymagać.

Czas na kolejne wyzwanie. Czas na rock. Tutaj zagościły utwory zespołów: Queen, Kult, Chłopcy z placu broni, Tenacious D, AC/DC, Offspring i Kyuss. Oprócz wymienionych byli jeszcze Iron Maiden i System of a Down jako reprezentacji mocniejszego brzmienia oraz Art Blakey & The Jazz Messengers, Cab Callaway i Hugh Laurie jako reprezentacja jazzowa. Początkowo miałem wrażenie, że niektóre utwory mają za mało basu, ale to szybko minęło. Podejrzewam, ze winę za to ponosi ucho, które przywykło do bardziej basowych utworów klasycznych. Po dłuższej chwili słuchania zaczynam słyszeć dźwięki, których wcześniej nie zauważałem. Karta odczuwalnie powiększyła scenę i nawet utwory, które przesłuchałem setki razy pozwoliła odkryć mi na nowo. Podobnie jak z muzyką klasyczną karta zaskakiwała mnie z każdym utworem jednocześnie pokazując, że moje słuchawki ją ograniczają i tłamszą.

Na koniec warto byłoby wspomnieć o wymianie op-ampów. Pomimo wszelkich ułatwień od firmy Asus, sam proces wymaga delikatności i uwagi. Nóżki op-ampów są dość delikatne i łatwo je wygiąć. Przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności nic się nie stanie, ale warto mieć to na uwadze.