Push-Pull – Czy warto instalować dodatkowy wentylator?

Producenci powietrznych chłodzeń wieżowych zazwyczaj do swoich produktów dołączają dodatkowe zestawy montażowe do instalacji opcjonalnego wentylatora. Skorzystanie z tej opcji zazwyczaj jest promowane przez firmy wzrostem wydajności tychże schładzaczy. Pytanie tylko czy faktycznie ma to sens i czy nie jesteśmy oszukiwani? Może jest to tylko zabieg marketingowy mający na celu wyciągnięcie od klienta więcej gotówki za wspomniane wcześniej opcjonalne wentylatory? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w tym artykule.

Suche fakty

Instalacja dodatkowego wentylatora za chłodzeniem w większości przypadków nie niesie za sobą żadnych dodatkowych problemów. Istnieją jednak procent, w którym taki zabieg bezpośrednio wywołuje drobne niedogodności.

Sytuacja ta dotyczy budżetowych płyt głównych, gdzie zastosowano kiepską, niechłodzoną sekcję zasilania. Montując opcjonalny wentylator niejako przedłużamy radiator, przez co powietrze wydmuchiwane i rozchodzące się nad sekcją zasilania jest wypuszczane za nią. Ratunkiem z sytuacji jest montaż wentylatora w nad płytą w górnej części obudowy, ale oczywiście nie wszystkie skrzynki na to pozwalają.

Kolejną kwestią jest pierwszy port PCI-E. W wielu płytach głównych jest to slot x1, do którego często instaluje się kartę Wi-Fi lub inne, krótkie karty rozszerzeń. Coraz rzadziej spotyka się sytuacje, w których wystające zaczepy wentylatorów kolidują z pierwszym slotem, ale mimo starań producentów nie zostało do w stu-procentach wyeliminowane.

W przypadku wykorzystania budżetowych płyt głównych bardzo często spotkać się można z niewystarczającą ilością złącz 4-pin. Niekiedy po prostu nie ma możliwości instalacji dwóch wentylatorów. W takiej sytuacji nie obędzie się bez użycia splitera.

Jeszcze lepszym rozwiązaniem są wszelkiej maści kontrolery obrotów, pozwalające na podłączenie wielu śmigieł z pominięciem zasilania z płyty głównej. Dzielą się one na kilka różnych grup, różniących się od siebie sposobem zarządzania prędkością obrotową.

Pierwszym, najpopularniejszym typem jest kontroler wbudowany w obudowę. Zazwyczaj zasilany jest ze złącza SATA lub MOLEX, a prędkością sterujemy indywidualnie przy pomocy pokrętła lub przełącznika.

Trochę rzadziej spotykanym rozwiązaniem wbudowanym w obudowę jest niewielki HUB z zasilaniem SATA lub MOLEX, ale zarządzanym z cztero-pinowego gniazda umieszczonego na płycie głównej. Jego główną zaletą jest to, że prędkość obrotowa wentylatorów zależna jest od ustawień zdefiniowanych przez użytkownika i dostosowana do temperatury komponentów.

Kolejnym typem – bardzo zbliżonym do poprzednich – jest panel do zatoki 5,25” pełniący dokładnie tą samą funkcję, ale bardzo często jest dodatkowo wzbogacony o możliwość sterowania prędkością obrotową względem temperatury odczytywanej z dołączonych do kontrolera sond.

Ostatnim, a zarazem najbardziej zaawansowanym kontrolerem jest osobne urządzenia podłączane do zasilacza oraz wewnętrznego złącza USB. Mamy w nim do dyspozycji oprogramowanie, pozwalające na dowolne sterowania prędkością obrotową wentylatorów względem temperatur lub statycznie. To rozwiązanie łączy w sobie zalety wcześniej wymienionych typów.